1 may 2009

Marcos Gómez Luque


Hola Guille, perdona por tardar tanto en escribirte pero es que cuesta mucho esto, espero que lo entiendas.

Ha pasado ya casi un mes y aun me cuesta mucho creerme que no estas con nosotros, me cuesta creer que te has ido y que no volveremos a estar juntos. Ayer salimos de marcha y no estabas tu, y puedes estar seguro de que se notaba, se notaba en que el circulo que siempre hacíamos mientras bailábamos era más pequeño de lo normal, se notaba al no oír tus bromas, se notaba en todo, brindamos por ti y seguimos bebiendo y tío, ojala hubieras estado porque te lo habrías pasado genial solo te digo dos palabras “Barra libre”, además acabe la noche fatal, igual que tu aquella nochevieja en mi casa, así podrías haberme devuelto lo que me reí yo de ti…

No hay día que no me acuerde de ti Guille, y no solo de ti, sino de todo lo que hemos vivido juntos porque aunque “solo” nos conocemos desde hace cuatro años, era como si nos conociéramos de toda la vida. Me acuerdo de todos esos momentos en el Mallorca contándonos la vida mutuamente mientras comíamos los conos que tú siempre traías, ahora hay un hueco entre el Benja y yo, un hueco insustituible porque es lo que tu eres. Me acuerdo de cuando te llamabamos "p... desatendido" en verano cuando tus padres se iban al Camino de Santiago y venias a mi casa o a casa del Benja. Por supuesto, me acuerdo de los maratones y como te cabreabas con el Cristian por la suerte que tiene y que te teniamos que tranquilizar para que no tiraras el mando al suelo. También me acuerdo de todos los días que hemos pasado en la playa al principio el “Beach Team” y después todos juntos, se notara cuando llegue el verano que no estas tu, sobretodo cuando notemos que no estamos tan cansados de perseguirte. Me acuerdo sobretodo de todas las marchitas que nos hemos pegado juntos, de, cómo dijo Esteban, tus comentarios tipo “esta perfecto” o “buaaaah esto entra solo”. Me acuerdo de todo esto y de mil momentos más y sonrió porque no hay ninguno malo.

Guille te echo de menos, echo de menos contarte mis cosas y que tu me cuentes las tuyas, no te lo vas a creer pero echo de menos que me digas “es que eres negro” y comentarios similares, echo de menos tu forma de tomarte las cosas, con tranquilidad, sin estrés y tus buenos consejos, echo de menos oírte reír…

Guille te recordaré siempre, estés donde estés espero que estés bien y que tu tampoco nos olvides. Espero que volvamos a vernos. Te quiero tío.

Ricardo Cote Perelló


Tu tenies a prop de dos anys i jo quatre mes, menys un dia, puc recordar com anava darrere teu per donar-te petons i que tu que me’n donessis però sempre corries per que tots cercàvem el mateix. I quan ens va pegar per construir cabanyes a la cotxera de Can Picafort, i quan ens varem veure els nostres pares que enceníem espelmes per tenir llum ens varen renyar a tots, o quan m’hos va pegar per anar amb el carrito per totes bandes. I aquell estiu que anàvem a la platja per fer lanches, castells i diferents formes amb l’arena que fins i tot varem anar al concurs dels castells d’arena, son tants els estius que hem disfrutat plegats tots els cosins a cas padrins. I les festes de la Beata que tantes vegades hem disfrutat tant a les berbenes com fent brega amb els dimonis. I els sopars cada cap de setmana, que gairebé sempre ens fèiem la punyeta, es que amb això ens pareixem, de punyeters, i aquest cap d’anys que desprès de prendre el raïm varem partir i et vaig deixar davant ca es teu amic Benja i com et vaig dir que disfrutesis i anessis alerta. La veritat que son tants els records en el que tu surts i ma alegren i tants que van sorgint al pas dels dies. I el que sempre recordaré es el teu somriure, perquè per allà a on anaves la regalaves.

Però fa a prop d’un mes que ja no ets entre noltros, un mal cop de la vida, algo inexplicable i ara es quan hem d’acceptar un cop molt dur en les nostres vides, acceptar que ja no hi ets, acceptar una vida sense tu. I això es el mes difícil, encara a dia d’avui no he pogut, supos que es normal, però tampoc ho vull acceptar, hem fa mal cada vegada que hi pens, t’enyor. Ningú podra ocupar el teu lloc els dinars del cap de setmana a cas padrins, o quan vagi a ca teva, o quan juguem a futbol amb en Lluc i en Pau, o el dia de Nadal, ni en lloc, perquè sempre tendras el teu lloc en el meu cor. Però et promet que serè fort, que seguiré endavant, perquè tu ens vares demostrar que hem de ser forts.

Et demanaré que siguis on siguis, enviïs moltes de forces als teus i sobretot al tio Biel, a sa tia Carmen i a na Maria, per seguir endavant. T’estim, se que ho sabies, perquè a la nostra manera mos ho demostràvem.

Fins sempre el teu cosí.
Ricardo